ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ တက္တက္ႂကြႂကြ ရင္ထဲက တီထြင္
စက္မႈေခတ္မွာ တုိးတက္ေအာင္၊ ႀကီးပြားေအာင္ အဓိက လုပ္ခဲ့တဲ့တြန္းအားက စက္ေတြ၊ အရင္းအႏွီးေတြဆုိတဲ့ အရာဝတၴဳေတြေလ၊ လူေတြ မပါလုိ႔ေတာ့ မျဖစ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီလူေတြဆုိတာက အစားထုိးလုိ႔ရတဲ့ သူေတြ၊ ကာယလုပ္သားေတြ ျဖစ္ေနပါတယ္။ သူတုိ႔ရဲ႕ခႏၶာကုိယ္ပဲ အေရးႀကီးတယ္၊ စိတ္ေတြ ႏွလုံးေတြ၊ မွန္တာ မွားတာေတြ မလုိဘူး။ လူဆုိတာလည္း အရာဝတၴဳတစ္ခု ျဖစ္သြားပါေလေရာ။
ဒီေန႔ေခတ္ စီမံခန္႔ခြဲေရး လုပ္ထုံးလုပ္နည္းေတြ အားလုံးဟာ စက္မႈေခတ္ရဲ႕ အေျခအေနအေပၚမွာ အေျခခံထားတယ္။ လူေတြကုိ အရာဝတၴဳေတြနဲ႔ ခြဲမျမင္၊ ေရာျမင္လုိက္တဲ့အတြက္ လူေတြကိုလည္း အရာဝတၴဳေတြလုိပဲ ထိန္းခ်ဳပ္ရမယ္၊ စီမံခန္႔ခြဲရမယ္လုိ႔ ျမင္လာၾကတယ္။
မန္ေနဂ်ာတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ထိန္းခ်ဳပ္မႈေတြ၊ စီမံခန္႔ခြဲမႈေတြလုပ္ေလ ထိန္းခ်ဳပ္စရာ၊ စီမံခန္႔ခြဲစရာေတြ ပုိမ်ားလာတာ ပုိလုပ္လာၾကတာကုိ ေတြ႕ရတတ္ပါတယ္။ တစ္နည္းေျပာရရင္ ထိန္းခ်ဳပ္သူရွိေနေတာ့ အထိန္းခ်ဳပ္ခံေတြ၊ ထိန္းခ်ဳပ္စရာေတြေပၚလာတယ္။ အထိန္းခ်ဳပ္ခံေတြ၊ ထိန္းခ်ဳပ္စရာေတြရွိေနေတာ့ ထိန္းခ်ဳပ္သူလုိလာတယ္။ သူရွိလုိ႔ ကုိယ္ရိွရ၊ ကုိယ္ရွိလုိ႔ သူရွိရနဲ႔ျဖစ္လာတယ္။ ဘယ္သူကမွ တာဝန္မယူဘူး၊ ဘယ္သူ႔ကုိမွ တာဝန္မရွိေစဘူး။
ဒါေၾကာင့္ ဒီအေျခအေနကုိ ေျပာင္းလဲဖုိ႔ဆုိတာ တစ္ဖက္ဖက္က စလႈပ္ရွားရမယ္၊ အဲဒီတစ္ဖက္ဆုိတာလည္း ကုိယ့္ဘက္မဟုတ္၊ သူ႔ဘက္ကုိပဲ ျမင္ေနၾကတယ္။ ကုိယ့္ရဲ႕အားနည္းခ်က္ကုိ မျမင္ဘူး၊ ကုိယ့္ျပႆနာကုိ မျမင္ေတာ့ အဲဒီျပႆနာကုိ မေျဖရွင္းႏုိင္ဘူး၊ ျပႆနာဆုိတာကလည္း ဖန္တီးႏုိင္တဲ့ ဉာဏ္ထက္ ေျဖရွင္းႏုိင္တဲ့ ဉာဏ္က ပုိၿပီးျမင့္တယ္။ ျပႆနာျဖစ္ေအာင္ ဖန္တီးႏုိင္ေလာက္တဲ့ ဉာဏ္နဲ႔ ျပႆနာကုိ ေျဖရွင္းလုိ႔ မရဘူး။
လူေတြကုိ ႐ႈျမင္ပုံ၊ စီမံသူနဲ႔ စီမံခံသူေတြရဲ႕ ဆက္ဆံေရးဟာလည္း ဓေလ့ထုံးစံေတြလုိပဲ ေျပာင္းခဲတယ္။ ပုိေကာင္းတဲ့ ပုံစံတစ္ခုမေပၚေပါက္မီ ႏွစ္ေပါင္းရာခ်ီၿပီး ပုံစံေဟာင္းတစ္ခုဟာ တည္တံ့ေနတတ္တယ္။
နည္းပညာေခတ္၊ နည္းပညာ လုပ္သားေခတ္ကုိ စက္မႈေခတ္၊ ကာယလုပ္သားေခတ္က ပုံစံမ်ဳိးနဲ႔ျဖတ္သန္းလုိ႔ မရဘူး။ လူအေတာ္မ်ားမ်ားဟာ သူတု႔ိရဲ႕လုပ္ငန္းခြင္မွာ မေပ်ာ္ေမြ႕ၾကဘူး။ ကုမၸဏီေတြ၊ အဖြဲ႕အစည္းေတြဟာ ဝန္ထမ္းေတြရဲ႕အေကာင္းဆုံး အရည္အေသြးေတြ၊ အစြမ္းအစေတြ၊ ပါရမီေတြကုိ ထုတ္မသုံးႏုိင္ၾကဘူး။
ဘာလုိ႔ အခုလုိျဖစ္ေနသလဲ။ အေျခခံကေတာ့ လူဆုိတာ ထိန္းခ်ဳပ္ရမယ့္၊ လႈံ႔ေဆာ္ရမယ့္ အရာဝတၴဳႀကီး မဟုတ္ဘူး။ လူေတြမွာ ခႏၶာကိုယ္ရယ္၊ စိတ္ရယ္၊ ႏွလုံးသားရယ္၊ နာမ္ရယ္ဆုိၿပီး ေလးပုိင္းစလုံးပါဝင္ေနတာကုိ အသိအမွတ္ ျပဳဖုိ႔လုိတယ္။ အဲသလုိ ေလးပုိင္းစုံတဲ့လူေတြဟာ အသက္ရွင္သန္ခ်င္ၾကတယ္၊ ေမတၱာထားခ်င္ၾကတယ္၊ ဆက္ဆံေရးေတြ တည္ေဆာက္ခ်င္ၾကတယ္၊ တုိးတက္ခ်င္၊ ႀကီးပြားခ်င္ၾကတယ္၊ ကုိယ္လုပ္တဲ့အလုပ္ေတြဟာ အဓိပၸာယ္ရွိတဲ့ အလုပ္ေတြ ျဖစ္ေစခ်င္တယ္၊ ထုိက္တန္တဲ့အလုပ္ေတြ ျဖစ္ေစခ်င္တယ္၊ ေနာင္လာ ေနာက္သားေတြ မ်ဳိးဆက္သစ္ေတြအတြက္ အေမြေကာင္းေတြ ေပးခဲ့ခ်င္တယ္။
တကယ္ေတာ့ လူေတြနဲ႔အရာ ဝတၴဳေတြရဲ႕ကြာျခားခ်က္က လူေတြဟာ ေရြးခ်ယ္မႈေတြ ျပဳလုပ္တတ္ၾကတယ္၊ အရာဝတၴဳေတြကေတာ့ ေရြးခ်ယ္ႏုိင္တဲ့ အသိဉာဏ္မ်ဳိး မရိွၾကဘူး။ ဘယ္ေလာက္ အလုပ္လုပ္ၾကမလဲ၊ အလုပ္လုပ္ရေအာင္ သူတုိ႔ကုိ ဘယ္လုိ ဆက္ဆံသလဲ၊ ဘယ္လုိအခြင့္အလမ္းေတြ ရွိသလဲဆုိတာ လူေတြက ခ်င့္ခ်ိန္ေရြးခ်ယ္ ဆုံးျဖတ္တတ္ၾကတယ္။
လူေတြမွာရွိၾကတဲ့ ခႏၶာကုိယ္၊ ႏွလုံးသား၊ စိတ္ပုိင္း၊ နာမ္ပုိင္းေတြကုိ အျပည့္အဝ အသံုးျပဳၾကသလား။ တခ်ဳိ႕လုပ္ငန္းေတြမွာ ဝန္ထမ္းေတြဟာ မွ်မွ်တတ ဆက္ဆံျခင္း မခံၾကရဘူး။ ရတဲ့လခနဲ႔ လုပ္ရတဲ့အလုပ္ အခ်ဳိးမညီဘူးလုိ႔ ျမင္ၾကတယ္။ ဒီအခါ ဝန္ထမ္းေတြဟာ ဆန္႔က်င္ၾက၊ အလုပ္ထြက္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားၾကတာကို ေတြ႕ရတယ္။
လခေကာင္းတဲ့ လုပ္ငန္းေတြလည္း ရွိပါရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ ကုိယ့္အေပၚ ၾကင္ၾကင္နာနာ မဆက္ဆံတာ၊ မေလးစားတာ၊ လုိတစ္မ်ဳိး၊ မလုိတစ္မ်ဳိးဆက္ဆံတာ၊ ကိုယ့္အထက္လူႀကီးရဲ႕ အရိပ္အကဲကုိ ၾကည့္ေနရတာမ်ဳိး ျဖစ္တယ္။ ကုိယ့္အထက္လူႀကီးကလည္း အခု ေရႊ၊ အခုေငြ။ အခုလိုမ်ဳိးနဲ႔ႀကဳံတဲ့အခါ ဝန္ထမ္းေတြခမ်ာ နာခံေတာ့ နာခံၾကပါရဲ႕ ... လခမ်က္ႏွာက ရွိေသးတာကုိး။ ဒါေပမယ့္ မခ်စ္ေသာ္လည္း ေအာင့္ကာနမ္းေနရတဲ့ နာခံမႈမ်ဳိးေတြ ျဖစ္ေနတတ္တယ္။
တခ်ဳိ႕လုပ္ငန္းေတြမွာေတာ့ လခလည္းေကာင္း၊ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္လည္း ဆက္ဆံပါရဲ႕၊ ဒါကလည္း ကုိယ့္ဆီက လုိခ်င္တာရွိတဲ့အခ်ိန္၊ ကုိယ့္ရဲ႕အႀကံဉာဏ္ယူခ်င္တဲ့ အခ်ိန္မ်ဳိးေတြမွာ ျဖစ္ေနျပန္တယ္၊ ကုိယ့္ခႏၶာ ကုိယ္နဲ႔ကုိယ့္ႏွလုံးသားကုိေတာ့ ေလးစားပါရဲ႕၊ ကုိယ့္စိတ္ကုိ မေလးစားဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ ဒီအခါ စိတ္ပါလက္ပါ လိုက္နာေပမယ့္ လုိက္နာေနရတာကုိေတာ့ မေပ်ာ္ရႊင္ႏုိင္ဘဲျဖစ္ေနရျပန္တယ္။
လခလည္းေကာင္း၊ ၾကင္ၾကင္နာနာလည္းဆက္ဆံ၊ တီထြင္ႀကံဆခြင့္၊ ဖန္တီးခြင့္ေတြလည္းရပါရဲ႕၊ ဒါေပမယ့္ အဓိပၸာယ္မရွိဘူးလုိ႔ ထင္တဲ့အလုပ္မ်ဳိးေတြ လုပ္ရ၊ ဘယ္သူမွ မဖတ္တဲ့အစီရင္စာခံေတြ ေရးေနရတာမ်ဳိးေတြ ျဖစ္ေနျပန္ရင္လည္း တက္တက္ႂကြႂကြ မရွိႏုိင္ျပန္ဘူး။
မွ်မွ်တတလည္းေပး၊ ၾကင္ၾကင္နာနာလည္းဆက္ဆံ၊ အဓိပၸာယ္ရွိတဲ့ အလုပ္မ်ဳိးေတြလည္း လုပ္ရပါရဲ႕၊ ဒါေပမယ့္ ေဖာက္သည္ေတြကုိ ကုိယ္က လိမ္ရညာရ၊ မေျပာခ်င္တာေတြ ေျပာေနရတဲ့အခါမ်ဳိးက်ေတာ့လည္း စိတ္အားထက္သန္မႈ၊ စိတ္တက္ႂကြမႈ မရွိႏုိင္ျပန္ဘူး။
ဆုိလုိတာက လူေတြရဲ႕သေဘာ သဘာဝကုိ အျပည့္အဝ ဂ႐ုမစုိက္ဘဲ တစ္ခုခုလစ္ဟာသြားတာနဲ႔ တစ္ၿပိဳင္နက္ လူတစ္ေယာက္ဟာ လူတစ္ေယာက္ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ အရာဝတၴဳတစ္ခု ျဖစ္သြားေတာ့တယ္။ အရာဝတၴဳတစ္ခုျဖစ္သြားရင္ ထိန္းခ်ဳပ္ရတာ၊ စီမံခန္႔ခြဲရတာ၊ သူတုိ႔လုပ္ခ်င္ ကုိင္ခ်င္စိတ္ေပါက္ဖို႔ ဆုေပးရ၊ ဒဏ္ေပးရတာေတြ ပါလာရပါေတာ့တယ္။
အသိပညာေခတ္မွာ မွ်တတဲ့ လခရ၊ ၾကင္ၾကင္နာနာ ဆက္ဆံျခင္းခံရ၊ တီထြင္ဖန္တီးခြင့္ရ၊ လူေတြရဲ႕ အက်ဳိးစီးပြားအတြက္ အမွန္တကယ္ လုပ္ေဆာင္ခြင့္ရၾက၊ အေကာင္းအဆုိး အေၾကာင္းအက်ဳိး ခြဲျခားေဝဖန္ခြင့္ ရၾကတဲ့ ဝန္ထမ္းေတြဟာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ အလုပ္လုပ္ၾက၊ ရင္ထဲက ပူးေပါင္းပါဝင္ၾက၊ တက္တက္ႂကြႂကြ တီထြင္ဖန္တီးၾကတဲ့သူေတြ ျဖစ္လာပါတယ္။
ခင္ေမာင္ညိဳ (ေဘာဂေဗဒ)
Ref: Stephen R.Covey The 8th Habit
ဒီေန႔ေခတ္ စီမံခန္႔ခြဲေရး လုပ္ထုံးလုပ္နည္းေတြ အားလုံးဟာ စက္မႈေခတ္ရဲ႕ အေျခအေနအေပၚမွာ အေျခခံထားတယ္။ လူေတြကုိ အရာဝတၴဳေတြနဲ႔ ခြဲမျမင္၊ ေရာျမင္လုိက္တဲ့အတြက္ လူေတြကိုလည္း အရာဝတၴဳေတြလုိပဲ ထိန္းခ်ဳပ္ရမယ္၊ စီမံခန္႔ခြဲရမယ္လုိ႔ ျမင္လာၾကတယ္။
မန္ေနဂ်ာတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ထိန္းခ်ဳပ္မႈေတြ၊ စီမံခန္႔ခြဲမႈေတြလုပ္ေလ ထိန္းခ်ဳပ္စရာ၊ စီမံခန္႔ခြဲစရာေတြ ပုိမ်ားလာတာ ပုိလုပ္လာၾကတာကုိ ေတြ႕ရတတ္ပါတယ္။ တစ္နည္းေျပာရရင္ ထိန္းခ်ဳပ္သူရွိေနေတာ့ အထိန္းခ်ဳပ္ခံေတြ၊ ထိန္းခ်ဳပ္စရာေတြေပၚလာတယ္။ အထိန္းခ်ဳပ္ခံေတြ၊ ထိန္းခ်ဳပ္စရာေတြရွိေနေတာ့ ထိန္းခ်ဳပ္သူလုိလာတယ္။ သူရွိလုိ႔ ကုိယ္ရိွရ၊ ကုိယ္ရွိလုိ႔ သူရွိရနဲ႔ျဖစ္လာတယ္။ ဘယ္သူကမွ တာဝန္မယူဘူး၊ ဘယ္သူ႔ကုိမွ တာဝန္မရွိေစဘူး။
ဒါေၾကာင့္ ဒီအေျခအေနကုိ ေျပာင္းလဲဖုိ႔ဆုိတာ တစ္ဖက္ဖက္က စလႈပ္ရွားရမယ္၊ အဲဒီတစ္ဖက္ဆုိတာလည္း ကုိယ့္ဘက္မဟုတ္၊ သူ႔ဘက္ကုိပဲ ျမင္ေနၾကတယ္။ ကုိယ့္ရဲ႕အားနည္းခ်က္ကုိ မျမင္ဘူး၊ ကုိယ့္ျပႆနာကုိ မျမင္ေတာ့ အဲဒီျပႆနာကုိ မေျဖရွင္းႏုိင္ဘူး၊ ျပႆနာဆုိတာကလည္း ဖန္တီးႏုိင္တဲ့ ဉာဏ္ထက္ ေျဖရွင္းႏုိင္တဲ့ ဉာဏ္က ပုိၿပီးျမင့္တယ္။ ျပႆနာျဖစ္ေအာင္ ဖန္တီးႏုိင္ေလာက္တဲ့ ဉာဏ္နဲ႔ ျပႆနာကုိ ေျဖရွင္းလုိ႔ မရဘူး။
လူေတြကုိ ႐ႈျမင္ပုံ၊ စီမံသူနဲ႔ စီမံခံသူေတြရဲ႕ ဆက္ဆံေရးဟာလည္း ဓေလ့ထုံးစံေတြလုိပဲ ေျပာင္းခဲတယ္။ ပုိေကာင္းတဲ့ ပုံစံတစ္ခုမေပၚေပါက္မီ ႏွစ္ေပါင္းရာခ်ီၿပီး ပုံစံေဟာင္းတစ္ခုဟာ တည္တံ့ေနတတ္တယ္။
နည္းပညာေခတ္၊ နည္းပညာ လုပ္သားေခတ္ကုိ စက္မႈေခတ္၊ ကာယလုပ္သားေခတ္က ပုံစံမ်ဳိးနဲ႔ျဖတ္သန္းလုိ႔ မရဘူး။ လူအေတာ္မ်ားမ်ားဟာ သူတု႔ိရဲ႕လုပ္ငန္းခြင္မွာ မေပ်ာ္ေမြ႕ၾကဘူး။ ကုမၸဏီေတြ၊ အဖြဲ႕အစည္းေတြဟာ ဝန္ထမ္းေတြရဲ႕အေကာင္းဆုံး အရည္အေသြးေတြ၊ အစြမ္းအစေတြ၊ ပါရမီေတြကုိ ထုတ္မသုံးႏုိင္ၾကဘူး။
ဘာလုိ႔ အခုလုိျဖစ္ေနသလဲ။ အေျခခံကေတာ့ လူဆုိတာ ထိန္းခ်ဳပ္ရမယ့္၊ လႈံ႔ေဆာ္ရမယ့္ အရာဝတၴဳႀကီး မဟုတ္ဘူး။ လူေတြမွာ ခႏၶာကိုယ္ရယ္၊ စိတ္ရယ္၊ ႏွလုံးသားရယ္၊ နာမ္ရယ္ဆုိၿပီး ေလးပုိင္းစလုံးပါဝင္ေနတာကုိ အသိအမွတ္ ျပဳဖုိ႔လုိတယ္။ အဲသလုိ ေလးပုိင္းစုံတဲ့လူေတြဟာ အသက္ရွင္သန္ခ်င္ၾကတယ္၊ ေမတၱာထားခ်င္ၾကတယ္၊ ဆက္ဆံေရးေတြ တည္ေဆာက္ခ်င္ၾကတယ္၊ တုိးတက္ခ်င္၊ ႀကီးပြားခ်င္ၾကတယ္၊ ကုိယ္လုပ္တဲ့အလုပ္ေတြဟာ အဓိပၸာယ္ရွိတဲ့ အလုပ္ေတြ ျဖစ္ေစခ်င္တယ္၊ ထုိက္တန္တဲ့အလုပ္ေတြ ျဖစ္ေစခ်င္တယ္၊ ေနာင္လာ ေနာက္သားေတြ မ်ဳိးဆက္သစ္ေတြအတြက္ အေမြေကာင္းေတြ ေပးခဲ့ခ်င္တယ္။
တကယ္ေတာ့ လူေတြနဲ႔အရာ ဝတၴဳေတြရဲ႕ကြာျခားခ်က္က လူေတြဟာ ေရြးခ်ယ္မႈေတြ ျပဳလုပ္တတ္ၾကတယ္၊ အရာဝတၴဳေတြကေတာ့ ေရြးခ်ယ္ႏုိင္တဲ့ အသိဉာဏ္မ်ဳိး မရိွၾကဘူး။ ဘယ္ေလာက္ အလုပ္လုပ္ၾကမလဲ၊ အလုပ္လုပ္ရေအာင္ သူတုိ႔ကုိ ဘယ္လုိ ဆက္ဆံသလဲ၊ ဘယ္လုိအခြင့္အလမ္းေတြ ရွိသလဲဆုိတာ လူေတြက ခ်င့္ခ်ိန္ေရြးခ်ယ္ ဆုံးျဖတ္တတ္ၾကတယ္။
လူေတြမွာရွိၾကတဲ့ ခႏၶာကုိယ္၊ ႏွလုံးသား၊ စိတ္ပုိင္း၊ နာမ္ပုိင္းေတြကုိ အျပည့္အဝ အသံုးျပဳၾကသလား။ တခ်ဳိ႕လုပ္ငန္းေတြမွာ ဝန္ထမ္းေတြဟာ မွ်မွ်တတ ဆက္ဆံျခင္း မခံၾကရဘူး။ ရတဲ့လခနဲ႔ လုပ္ရတဲ့အလုပ္ အခ်ဳိးမညီဘူးလုိ႔ ျမင္ၾကတယ္။ ဒီအခါ ဝန္ထမ္းေတြဟာ ဆန္႔က်င္ၾက၊ အလုပ္ထြက္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားၾကတာကို ေတြ႕ရတယ္။
လခေကာင္းတဲ့ လုပ္ငန္းေတြလည္း ရွိပါရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ ကုိယ့္အေပၚ ၾကင္ၾကင္နာနာ မဆက္ဆံတာ၊ မေလးစားတာ၊ လုိတစ္မ်ဳိး၊ မလုိတစ္မ်ဳိးဆက္ဆံတာ၊ ကိုယ့္အထက္လူႀကီးရဲ႕ အရိပ္အကဲကုိ ၾကည့္ေနရတာမ်ဳိး ျဖစ္တယ္။ ကုိယ့္အထက္လူႀကီးကလည္း အခု ေရႊ၊ အခုေငြ။ အခုလိုမ်ဳိးနဲ႔ႀကဳံတဲ့အခါ ဝန္ထမ္းေတြခမ်ာ နာခံေတာ့ နာခံၾကပါရဲ႕ ... လခမ်က္ႏွာက ရွိေသးတာကုိး။ ဒါေပမယ့္ မခ်စ္ေသာ္လည္း ေအာင့္ကာနမ္းေနရတဲ့ နာခံမႈမ်ဳိးေတြ ျဖစ္ေနတတ္တယ္။
တခ်ဳိ႕လုပ္ငန္းေတြမွာေတာ့ လခလည္းေကာင္း၊ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္လည္း ဆက္ဆံပါရဲ႕၊ ဒါကလည္း ကုိယ့္ဆီက လုိခ်င္တာရွိတဲ့အခ်ိန္၊ ကုိယ့္ရဲ႕အႀကံဉာဏ္ယူခ်င္တဲ့ အခ်ိန္မ်ဳိးေတြမွာ ျဖစ္ေနျပန္တယ္၊ ကုိယ့္ခႏၶာ ကုိယ္နဲ႔ကုိယ့္ႏွလုံးသားကုိေတာ့ ေလးစားပါရဲ႕၊ ကုိယ့္စိတ္ကုိ မေလးစားဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ ဒီအခါ စိတ္ပါလက္ပါ လိုက္နာေပမယ့္ လုိက္နာေနရတာကုိေတာ့ မေပ်ာ္ရႊင္ႏုိင္ဘဲျဖစ္ေနရျပန္တယ္။
လခလည္းေကာင္း၊ ၾကင္ၾကင္နာနာလည္းဆက္ဆံ၊ တီထြင္ႀကံဆခြင့္၊ ဖန္တီးခြင့္ေတြလည္းရပါရဲ႕၊ ဒါေပမယ့္ အဓိပၸာယ္မရွိဘူးလုိ႔ ထင္တဲ့အလုပ္မ်ဳိးေတြ လုပ္ရ၊ ဘယ္သူမွ မဖတ္တဲ့အစီရင္စာခံေတြ ေရးေနရတာမ်ဳိးေတြ ျဖစ္ေနျပန္ရင္လည္း တက္တက္ႂကြႂကြ မရွိႏုိင္ျပန္ဘူး။
မွ်မွ်တတလည္းေပး၊ ၾကင္ၾကင္နာနာလည္းဆက္ဆံ၊ အဓိပၸာယ္ရွိတဲ့ အလုပ္မ်ဳိးေတြလည္း လုပ္ရပါရဲ႕၊ ဒါေပမယ့္ ေဖာက္သည္ေတြကုိ ကုိယ္က လိမ္ရညာရ၊ မေျပာခ်င္တာေတြ ေျပာေနရတဲ့အခါမ်ဳိးက်ေတာ့လည္း စိတ္အားထက္သန္မႈ၊ စိတ္တက္ႂကြမႈ မရွိႏုိင္ျပန္ဘူး။
ဆုိလုိတာက လူေတြရဲ႕သေဘာ သဘာဝကုိ အျပည့္အဝ ဂ႐ုမစုိက္ဘဲ တစ္ခုခုလစ္ဟာသြားတာနဲ႔ တစ္ၿပိဳင္နက္ လူတစ္ေယာက္ဟာ လူတစ္ေယာက္ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ အရာဝတၴဳတစ္ခု ျဖစ္သြားေတာ့တယ္။ အရာဝတၴဳတစ္ခုျဖစ္သြားရင္ ထိန္းခ်ဳပ္ရတာ၊ စီမံခန္႔ခြဲရတာ၊ သူတုိ႔လုပ္ခ်င္ ကုိင္ခ်င္စိတ္ေပါက္ဖို႔ ဆုေပးရ၊ ဒဏ္ေပးရတာေတြ ပါလာရပါေတာ့တယ္။
အသိပညာေခတ္မွာ မွ်တတဲ့ လခရ၊ ၾကင္ၾကင္နာနာ ဆက္ဆံျခင္းခံရ၊ တီထြင္ဖန္တီးခြင့္ရ၊ လူေတြရဲ႕ အက်ဳိးစီးပြားအတြက္ အမွန္တကယ္ လုပ္ေဆာင္ခြင့္ရၾက၊ အေကာင္းအဆုိး အေၾကာင္းအက်ဳိး ခြဲျခားေဝဖန္ခြင့္ ရၾကတဲ့ ဝန္ထမ္းေတြဟာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ အလုပ္လုပ္ၾက၊ ရင္ထဲက ပူးေပါင္းပါဝင္ၾက၊ တက္တက္ႂကြႂကြ တီထြင္ဖန္တီးၾကတဲ့သူေတြ ျဖစ္လာပါတယ္။
ခင္ေမာင္ညိဳ (ေဘာဂေဗဒ)
Ref: Stephen R.Covey The 8th Habit
No comments:
Post a Comment