အလုပ္ေတြေပါတဲ့ ျမန္မာျပည္
၂၀၀၈ခုႏွစ္၊ ဇြန္ လ (၁၇) ရက္ေန႕ထုတ္၊ အခြင့္ အလမ္း ဂ်ာနယ္၊ အမွတ္စဥ္ (၁၄၀) မွ ဆရာႀကီး လူထု စိန္ဝင္း ၏ ေဆာင္းပါး အား ျပန္လည္ ကူးယူ ေဖၚျပပါသည္။
ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္ ဝါဆုိလျပည့္ေန႔က မေတြ႕တာ ၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ တပည့္ ေက်ာင္းသားေဟာင္း တစ္ေယာက္ လာ ကန္ေတာ့ပါတယ္။ မာေၾကာင္း သာေၾကာင္း ထုံးစံအတုိင္း ေျပာဆုိၿပီး ၾကတဲ့အခါ က်ေတာ့ သူ႔အလုပ္အကုိင္ အေၾကာင္း ေမးမိပါတယ္။ သူက အဆင္ေျပ ပါတယ္လုိ႔ပဲ ေျဖပါတယ္။ ေသေသခ်ာခ်ာ ဆက္ၿပီး ေမးေတာ့မွ သူ႔အလုပ္ဟာ အႀကီး အက်ယ္ ေအာင္ျမင္တဲ့ လုပ္ငန္းႀကီး တစ္ခု ျဖစ္ေန ပါလား ဆုိတာ သိရပါ တယ္။ သူ႔လုပ္ငန္းက ပရိေဘာဂ လုပ္ငန္းပါ။ စက္မႈဇုန္တစ္ခုမွာ စက္ ယႏၲရားေတြနဲ႔အလုပ္သမားေပါင္း ၁၅ဝ ေလာက္နဲ႔ လုပ္ေနတဲ့ လုပ္ငန္းႀကီး တစ္ခုျဖစ္ပါတယ္။
အဂၤလိပ္ စကားေျပာ သင္တန္း လာတက္ေနစဥ္က သူဟာ ေက်ာင္းသားပဲ ရွိပါေသးတယ္။ သူငယ္ခ်င္း သုံးေလးေယာက္ နဲ႔အတူ ေက်ာင္းၿပီး ရင္ ႏုိင္ငံျခား သြားမယ္ ဆုိတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ လာတက္ တာပါ။ ဒါေပမဲ့လို႔ သြားဖုိ႔ စုိင္းျပင္း ေနဆဲမွာပဲ သူ႔အေဖ မက်န္းမာ တာေၾကာင့္ မသြားလုိက္ ရပါဘူး။ သူငယ္ခ်င္း ေတြကေတာ့ ဂ်ပန္ ေရာက္သူေရာက္၊ တ႐ုတ္တုိင္ေပ သြားသူ သြား၊ သေဘၤာ တက္သူ တက္ နဲ႔ ထြက္ျဖစ္ သြားၾက ပါတယ္။ သူကေတာ့ သူ႔အေဖရဲ႕အလုပ္ ျဖစ္တဲ့ လက္သမား အလုပ္မွာပဲ ဝင္ကူ ရပါတယ္။ သူ႔အေဖက အေတာ္ေလး နာမည္ရတဲ့ လက္သမား ဆရာႀကီးျဖစ္ ပါတယ္။ ေရွးေခတ္က တ႐ုတ္လက္ ဖက္ရည္ဆုိင္ေတြက မွန္ဗီ႐ုိႀကီးေတြ၊ ႐ႈိးေက့စ္ေတြ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားဟာ သူ႔အေဖရဲ႕ လက္ရာေတြ မ်ားပါတယ္။ ဆက္တီ ကုလားထုိင္ခုံေတြ ဘာေတြ လည္း လုပ္ပါတယ္။
အစကေတာ့ တပည့္ဟာ လက္ သမားအလုပ္ ဘာမွမတတ္ပါဘူး။ အေဖ မမာတာေၾကာင့္ စာရင္းေလး ဘာေလး ကူလုပ္ရင္း အလုပ္ သမား ေလးငါး ေယာက္ကုိ စီမံအုပ္ခ်ဳပ္ေပးရ ပါတယ္။ အဲဒီလုိ လုပ္ရင္းက စာအုပ္ အေဟာင္းဆုိင္ေတြမွာေတြ႕ရတတ္တဲ့ ပရိေဘာဂ ဒီဇုိင္း စာအုပ္ေလးေတြ၊ Home ဆုိတဲ့ မဂၢဇင္းေလးေတြ ေတြ႕ ရင္ဝယ္ၿပီး စုပါတယ္။ ဒီဇိုင္း နမူနာ ေလးေတြကုိ အတုယူၿပီး လက္သမား ဆရာေတြကုိ လုပ္ခုိင္း ပါတယ္။ တစ္ခါ တစ္ခါ စာအုပ္ထဲက သူ နားမလည္တဲ့ စာေတြ ယူလာၿပီး ဖတ္ခုိင္းေလ့ရွိပါ တယ္။
အဲဒီလုိနဲ႔ပဲ ေလးငါးႏွစ္ အတြင္း မွာ သူ႔ လုပ္ငန္းေလး ေတာ္ေတာ္ နာမည္ရ လာပါတယ္။ လႊတုိက္၊ ေရြ ေဘာ္ထုိး စတဲ့ လုပ္ငန္းေတြကုိ စက္နဲ႔ လုပ္တဲ့ အထိ တုိးတက္ လာပါတယ္။ ဟုိတယ္ေတြ ထြန္းကားတဲ့ေခတ္ ေရာက္လာေတာ့ သူ႔လုပ္ငန္း တစ္ ဟုန္ထုိး ႀကီးထြား လာပါတယ္။ ၿမိဳ႕ထဲ မွာ လုပ္လုိ႔ မရေတာ့ တာေၾကာင့္ စက္မႈဇုန္မွာ ထြက္ၿပီး လုပ္ရပါတယ္။ လုပ္ငန္း အားလုံးေလာက္ နီးနီး စက္ယႏၲရား ေတြနဲ႔ လုပ္ပါတယ္။ ၿမိဳ႕ထဲမွာ ပရိ ေဘာဂ ဆုိင္ႀကီးတစ္ဆုိင္ လည္း ဖြင့္ပါ တယ္။ စက္႐ုံေရာ၊ ဆုိင္ပါ အလုပ္ သမားစုစုေပါင္း ၁၅ဝ ေက်ာ္ ရွိတယ္ လုိ႔ သိရပါတယ္။
ဂ်ပန္သြားတဲ့ သူ႔ သူငယ္ခ်င္းက ၿမိဳ႕ထဲရွိ ပရိေဘာဂဆုိင္မွာ မန္ေနဂ်ာ လုပ္ေနၿပီး၊ သေဘၤာတက္ သြားတဲ့ သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ စက္႐ုံမွာ မန္ေနဂ်ာ ျဖစ္ေနပါတယ္။ တ႐ုတ္ တုိင္ေပသြားတဲ့ သူငယ္ခ်င္း ကေတာ့ ျပန္မလာ ေတာ့ဘူး။ အဆက္ျပတ္ေန တယ္လုိ႔ သူက ေျပာျပ ပါတယ္။
သူ ျပန္သြားေတာ့ ဒီေခတ္လူငယ္ ေတြရဲ႕အေၾကာင္းကုိ ဆက္ၿပီးစဥ္းစား ေနမိပါတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္၂ဝ ေလာက္က လူငယ္ေတြ ႏုိင္ငံျခား သြား ဖုိ႔ ႀကိဳးပမ္း ခဲ့ၾကသလုိ၊ ဒီေခတ္လူငယ္ ေတြလည္း ႀကိဳးပမ္း ေနၾကတာပါပဲ။ ေျပာခဲ့တဲ့ တပည့္လည္း ႏုိင္ငံျခား သြားဖုိ႔ ႀကိဳးပမ္း ခဲ့တာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ သူ႔အတြက္ ကံဆုိးတာလား၊ ကံ ေကာင္းတာလား မသိသူ၊ ႏုိင္ငံျခား မထြက္လုိက္ ရပါဘူး။
ဒါေပမဲ့ အခုေတာ့ သူဟာ အေတာ္အသင့္ ေအာင္ျမင္တဲ့ လုပ္ငန္းရွင္ တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ျမန္မာျပည္မွာ လုပ္စရာေတြ အမ်ားႀကီး ရွိပါ တယ္။ ေခတ္ လူငယ္ေတြ ရဲ႕အျမင္နဲ႔ ဆုိရင္ ေနရာတိုင္းမွာ တုိးခ်ဲ႕လုပ္ႏုိင္ တာေတြ ခ်ည္းပါပဲ။ တပည့္ လူငယ္သာ ရည္ရြယ္တဲ့ အတုိင္း ႏုိင္ငံျခား ထြက္ျဖစ္ ခဲ့ရင္ ဟုိမွာ အလုပ္ၾကမ္းေတြ လုပ္ၿပီး ျပန္လာတဲ့ အခါ က်ေတာ့ ဘာမွလုပ္ စရာမရွိဘဲ ပြဲစားေယာင္ေယာင္၊ ဘာ ေယာင္ေယာင္နဲ႔ ျဖစ္ေနမွာ ေသခ်ာပါ တယ္။ အခုေတာ့ ဂ်ပန္ျပန္၊ ကမၻာ လွည့္ ျပန္လာ သူေတြကုိေတာင္ အလုပ္ေပး ထားႏုိင္တဲ့ လုပ္ငန္းရွင္ ေလး တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေန ၿပီေလ။ ျမန္မာျပည္မွာ လုပ္စရာေတြ အင္မတန္ ေပါ ပါတယ္။
ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္ ဝါဆုိလျပည့္ေန႔က မေတြ႕တာ ၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ တပည့္ ေက်ာင္းသားေဟာင္း တစ္ေယာက္ လာ ကန္ေတာ့ပါတယ္။ မာေၾကာင္း သာေၾကာင္း ထုံးစံအတုိင္း ေျပာဆုိၿပီး ၾကတဲ့အခါ က်ေတာ့ သူ႔အလုပ္အကုိင္ အေၾကာင္း ေမးမိပါတယ္။ သူက အဆင္ေျပ ပါတယ္လုိ႔ပဲ ေျဖပါတယ္။ ေသေသခ်ာခ်ာ ဆက္ၿပီး ေမးေတာ့မွ သူ႔အလုပ္ဟာ အႀကီး အက်ယ္ ေအာင္ျမင္တဲ့ လုပ္ငန္းႀကီး တစ္ခု ျဖစ္ေန ပါလား ဆုိတာ သိရပါ တယ္။ သူ႔လုပ္ငန္းက ပရိေဘာဂ လုပ္ငန္းပါ။ စက္မႈဇုန္တစ္ခုမွာ စက္ ယႏၲရားေတြနဲ႔အလုပ္သမားေပါင္း ၁၅ဝ ေလာက္နဲ႔ လုပ္ေနတဲ့ လုပ္ငန္းႀကီး တစ္ခုျဖစ္ပါတယ္။
အဂၤလိပ္ စကားေျပာ သင္တန္း လာတက္ေနစဥ္က သူဟာ ေက်ာင္းသားပဲ ရွိပါေသးတယ္။ သူငယ္ခ်င္း သုံးေလးေယာက္ နဲ႔အတူ ေက်ာင္းၿပီး ရင္ ႏုိင္ငံျခား သြားမယ္ ဆုိတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ လာတက္ တာပါ။ ဒါေပမဲ့လို႔ သြားဖုိ႔ စုိင္းျပင္း ေနဆဲမွာပဲ သူ႔အေဖ မက်န္းမာ တာေၾကာင့္ မသြားလုိက္ ရပါဘူး။ သူငယ္ခ်င္း ေတြကေတာ့ ဂ်ပန္ ေရာက္သူေရာက္၊ တ႐ုတ္တုိင္ေပ သြားသူ သြား၊ သေဘၤာ တက္သူ တက္ နဲ႔ ထြက္ျဖစ္ သြားၾက ပါတယ္။ သူကေတာ့ သူ႔အေဖရဲ႕အလုပ္ ျဖစ္တဲ့ လက္သမား အလုပ္မွာပဲ ဝင္ကူ ရပါတယ္။ သူ႔အေဖက အေတာ္ေလး နာမည္ရတဲ့ လက္သမား ဆရာႀကီးျဖစ္ ပါတယ္။ ေရွးေခတ္က တ႐ုတ္လက္ ဖက္ရည္ဆုိင္ေတြက မွန္ဗီ႐ုိႀကီးေတြ၊ ႐ႈိးေက့စ္ေတြ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားဟာ သူ႔အေဖရဲ႕ လက္ရာေတြ မ်ားပါတယ္။ ဆက္တီ ကုလားထုိင္ခုံေတြ ဘာေတြ လည္း လုပ္ပါတယ္။
အစကေတာ့ တပည့္ဟာ လက္ သမားအလုပ္ ဘာမွမတတ္ပါဘူး။ အေဖ မမာတာေၾကာင့္ စာရင္းေလး ဘာေလး ကူလုပ္ရင္း အလုပ္ သမား ေလးငါး ေယာက္ကုိ စီမံအုပ္ခ်ဳပ္ေပးရ ပါတယ္။ အဲဒီလုိ လုပ္ရင္းက စာအုပ္ အေဟာင္းဆုိင္ေတြမွာေတြ႕ရတတ္တဲ့ ပရိေဘာဂ ဒီဇုိင္း စာအုပ္ေလးေတြ၊ Home ဆုိတဲ့ မဂၢဇင္းေလးေတြ ေတြ႕ ရင္ဝယ္ၿပီး စုပါတယ္။ ဒီဇိုင္း နမူနာ ေလးေတြကုိ အတုယူၿပီး လက္သမား ဆရာေတြကုိ လုပ္ခုိင္း ပါတယ္။ တစ္ခါ တစ္ခါ စာအုပ္ထဲက သူ နားမလည္တဲ့ စာေတြ ယူလာၿပီး ဖတ္ခုိင္းေလ့ရွိပါ တယ္။
အဲဒီလုိနဲ႔ပဲ ေလးငါးႏွစ္ အတြင္း မွာ သူ႔ လုပ္ငန္းေလး ေတာ္ေတာ္ နာမည္ရ လာပါတယ္။ လႊတုိက္၊ ေရြ ေဘာ္ထုိး စတဲ့ လုပ္ငန္းေတြကုိ စက္နဲ႔ လုပ္တဲ့ အထိ တုိးတက္ လာပါတယ္။ ဟုိတယ္ေတြ ထြန္းကားတဲ့ေခတ္ ေရာက္လာေတာ့ သူ႔လုပ္ငန္း တစ္ ဟုန္ထုိး ႀကီးထြား လာပါတယ္။ ၿမိဳ႕ထဲ မွာ လုပ္လုိ႔ မရေတာ့ တာေၾကာင့္ စက္မႈဇုန္မွာ ထြက္ၿပီး လုပ္ရပါတယ္။ လုပ္ငန္း အားလုံးေလာက္ နီးနီး စက္ယႏၲရား ေတြနဲ႔ လုပ္ပါတယ္။ ၿမိဳ႕ထဲမွာ ပရိ ေဘာဂ ဆုိင္ႀကီးတစ္ဆုိင္ လည္း ဖြင့္ပါ တယ္။ စက္႐ုံေရာ၊ ဆုိင္ပါ အလုပ္ သမားစုစုေပါင္း ၁၅ဝ ေက်ာ္ ရွိတယ္ လုိ႔ သိရပါတယ္။
ဂ်ပန္သြားတဲ့ သူ႔ သူငယ္ခ်င္းက ၿမိဳ႕ထဲရွိ ပရိေဘာဂဆုိင္မွာ မန္ေနဂ်ာ လုပ္ေနၿပီး၊ သေဘၤာတက္ သြားတဲ့ သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ စက္႐ုံမွာ မန္ေနဂ်ာ ျဖစ္ေနပါတယ္။ တ႐ုတ္ တုိင္ေပသြားတဲ့ သူငယ္ခ်င္း ကေတာ့ ျပန္မလာ ေတာ့ဘူး။ အဆက္ျပတ္ေန တယ္လုိ႔ သူက ေျပာျပ ပါတယ္။
သူ ျပန္သြားေတာ့ ဒီေခတ္လူငယ္ ေတြရဲ႕အေၾကာင္းကုိ ဆက္ၿပီးစဥ္းစား ေနမိပါတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္၂ဝ ေလာက္က လူငယ္ေတြ ႏုိင္ငံျခား သြား ဖုိ႔ ႀကိဳးပမ္း ခဲ့ၾကသလုိ၊ ဒီေခတ္လူငယ္ ေတြလည္း ႀကိဳးပမ္း ေနၾကတာပါပဲ။ ေျပာခဲ့တဲ့ တပည့္လည္း ႏုိင္ငံျခား သြားဖုိ႔ ႀကိဳးပမ္း ခဲ့တာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ သူ႔အတြက္ ကံဆုိးတာလား၊ ကံ ေကာင္းတာလား မသိသူ၊ ႏုိင္ငံျခား မထြက္လုိက္ ရပါဘူး။
ဒါေပမဲ့ အခုေတာ့ သူဟာ အေတာ္အသင့္ ေအာင္ျမင္တဲ့ လုပ္ငန္းရွင္ တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ျမန္မာျပည္မွာ လုပ္စရာေတြ အမ်ားႀကီး ရွိပါ တယ္။ ေခတ္ လူငယ္ေတြ ရဲ႕အျမင္နဲ႔ ဆုိရင္ ေနရာတိုင္းမွာ တုိးခ်ဲ႕လုပ္ႏုိင္ တာေတြ ခ်ည္းပါပဲ။ တပည့္ လူငယ္သာ ရည္ရြယ္တဲ့ အတုိင္း ႏုိင္ငံျခား ထြက္ျဖစ္ ခဲ့ရင္ ဟုိမွာ အလုပ္ၾကမ္းေတြ လုပ္ၿပီး ျပန္လာတဲ့ အခါ က်ေတာ့ ဘာမွလုပ္ စရာမရွိဘဲ ပြဲစားေယာင္ေယာင္၊ ဘာ ေယာင္ေယာင္နဲ႔ ျဖစ္ေနမွာ ေသခ်ာပါ တယ္။ အခုေတာ့ ဂ်ပန္ျပန္၊ ကမၻာ လွည့္ ျပန္လာ သူေတြကုိေတာင္ အလုပ္ေပး ထားႏုိင္တဲ့ လုပ္ငန္းရွင္ ေလး တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေန ၿပီေလ။ ျမန္မာျပည္မွာ လုပ္စရာေတြ အင္မတန္ ေပါ ပါတယ္။
i would really love to know the financial background of the father and who's who of the friends of that student :)
ReplyDelete" ျမန္မာျပည္မွာ လုပ္စရာေတြ အမ်ားႀကီး ရွိပါ တယ္။ ေခတ္ လူငယ္ေတြ ရဲ႕အျမင္နဲ႔ ဆုိရင္ ေနရာတိုင္းမွာ တုိးခ်ဲ႕လုပ္ႏုိင္ တာေတြ ခ်ည္းပါပဲ။ "
ReplyDeleteAsking ဆရာႀကီး လူထု စိန္ဝင္း is better but I hope it's nothing extraordinary. But a youth with an equivalent amount of money that s/he might spend to work in another country is enough to start a small business like him. :)
Cheers !
လူထုစိန္ဝင္း ဆိုတဲ့ နာမည္ကိုေတာ့ ၾကားဖူးပါတယ္. ဒါေပမဲ့ သူဘာလဲဆိုတာေတာ့ မသိဘူး။ ဒီမွာလည္း အလုပ္ၾကမ္းလုပ္ေနတဲ့ ဗမာေတြ အမ်ားၾကီးပါ. ဒါေပမဲ့ သူတို႔ရဲ႔ ပညာေရး အဆင့္အတန္းဟာ ဘယ္ေလာက္လဲ? ခုခ်ိန္မွာ ၁၀တန္း ေအာင္ရံုနဲ႔ေတာင္ ဂ်ပန္ထိ သြားႏိုင္ပါတယ္။ ရွင္းပါတယ္ သူတို႔ ဘာလုပ္ရမလဲဆိုတာ? အဓိကက ၿမန္မာၿပည္မွာ စီးပြားေရးသမား ၿဖစ္ခ်င္ရင္ ဘာဘြဲံ႔မွ မလိုပါဘူး။ ဒီမွာ ၁လကို စလံုး ၁၀၀၀၀ ေလာက္ရေနတာ ကၽြန္ေတာ္မ်က္ၿမင္ပါ. သူကလည္း ဗမာပါ. သူဘာကို ဆိုလိုတာ လည္းေတာ့ ေသခ်ာနားမလည္ဘူး။ ေသခ်ာတာ တစ္ခုက ဗမာၿပည္ထက္ တၿခားႏိုင္ငံေတြမွာ အခြင့္အလမ္းပိုေပါပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ ႏိွမ္ခံရတာေတြ ဘာေတြကို ထည့္မတြက္ပါဘူး။ အခြင့္အလမ္းကိုဘဲ ေဆြးေႏြးမိၿခင္းပါ...
ReplyDelete