အခြင္႔အလမ္း အတြက္ အခြင္႔အလမ္း စရိတ္
အဓိက စီးပြားေရး ျပႆနာသည္ ရွားပါးမႈ (Scarcity) ပင္ ျဖစ္သည္။ ေဘာဂေဗဒ တြင္ ဆုိ႐ုိးတစ္ခု ရွိသည္။ "ထမင္း တစ္နပ္သည္ အလကား ဘယ္ေတာ့မွ မရႏုိင္" (There is no such thing as a free lunch) ဟူေသာ စကားျဖစ္သည္။ အရာရာ တုိင္းတြင္ ေပးဆပ္မႈမ်ား ရွိသည္။ ေပးဆပ္မႈ တုိင္းႏွင့္ ျပန္ရမႈ တုိင္းတြင္ အတုိင္းအတာ ရွိသည္။ ထို အတုိင္းအတာ မ်ားသည္လည္း အကန္႔အသတ္ မ်ားၾကား၊ ေဘာင္မ်ား အတြင္းတြင္ ဖြဲ႕စည္း တည္ရွိေနသည္။
သယံဇာတ မ်ားသည္ အကန္႔အသတ္ ရွိသည္။ သဘာဝ သယံဇာတ ပင္ျဖစ္ေစ၊ အရင္းအႏွီး မ်ားပင္ျဖစ္ေစ၊ လူ႔စြမ္းအား မ်ားပင္ျဖစ္ေစ အကန္႔အသတ္ ရွိသည္။ ေနေရာင္ ပင္ျဖစ္ေစ ေန႔အခ်ိန္ တြင္သာ ရရွိ တတ္သည္။ ေလ သည္လည္း ထုိ႔အတူပင္ ျဖစ္သည္။ ကမၻာ ေျမျပင္ အထက္ ပုိေရာက္ ေလေလ၊ ေလထု ပါးလႊာ လာေလေလ ျဖစ္သည္။ ေတာေတာင္ ပင္လယ္ မ်ားသည္လည္း အကန္႔အသတ္ ရွိသည္။ ထုိ သယံဇာတမ်ားကုိ ဖန္တီး ျပဳျပင္ျခင္းမွ ျဖစ္ေစ၊ သဘာဝ အတုိင္း ျဖစ္ေစ လူတုိ႔ အတြက္ အသုံးဝင္မႈ ျဖစ္ေစသည္။ လူတုိ႔၏ လုိအင္ ဆႏၵမ်ားကုိ ျဖည့္ဆည္း ေပးသည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း လူ႔ဆႏၵကား အေတာ မသတ္ေသာ သေဘာ ရွိသည္။ လူ႔အလုိကုိ နတ္ မလုိက္ႏုိင္ ေလာက္ေအာင္ မ်ားလွသည္။ လုိတုိင္း ရသည့္ ပေဒသာပင္ ဆုိသည္ကား ပုံျပင္သာ ျဖစ္သည္။ ရေလ လုိေလ အုိတေစၦ ဆုိေသာ စကားလည္း ရွိပါသည္။
ပေဒသာပင္ ရွိလွ်င္လည္း လူ႔ဘဝသည္ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းမည္ မထင္။ လုိတုိင္း ရေသာ ဘဝသည္ အမွန္တကယ္ ျဖစ္လာမည္ ဆုိပါက စိတ္ညစ္ ရမည္ ျဖစ္သည္။ လုိတုိင္း မရေသာ ဘဝ ကေတာ့ ပုိဆုိးပါသည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း လုိတိုင္း မရေသာ ဘဝတြင္ပင္ အရာရာကုိ ေျပလည္ေအာင္ ျပဳျပင္ ေနထုိင္ ရျခင္းသည္ ပင္လွ်င္ လူ႔ဘဝ ပင္ျဖစ္သည္။ ထုိသုိ႔ေသာ လူ႔ဘဝတြင္ အခြင့္အလမ္း စရိတ္မ်ားႏွင့္သာ လည္ပတ္ ေနေသာ သေဘာ ရွိပါသည္။
အခြင့္အလမ္း စရိတ္ႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ေဝါဟာရအခ်ဳိ႕ကုိ တင္ျပလုိပါသည္။ ေဘာဂေဗဒတြင္ စီးပြားေရး ကုန္စည္ (Economic Goods) ႏွင့္ အခမဲ့ ကုန္စည္ (Free Goods) ဆုိၿပီး သတ္မွတ္ ထားပါသည္။ (Economic Goods) မ်ားသည္ အခြင့္အလမ္း စရိတ္ ပါဝင္ေသာ ကုန္စည္ မ်ားကုိ ဆုိလုိၿပီး၊ (Free Goods) မ်ား ကုိေတာ့ အခြင့္အလမ္း စရိတ္ မပါဝင္ေသာ ကုန္စည္မ်ဳိးကုိ ဆုိလုိသည္ဟု အဓိပၸာယ္ ဖြင့္ဆုိ ထားပါသည္။ ဥပမာ ေဆာက္လုပ္ေရး လုပ္ငန္းတြင္ ပုံထားေသာ သဲမ်ားကုိ စီးပြားေရး ကုန္စည္မ်ား ဟု သတ္မွတ္ ပါသည္။ အေၾကာင္း ကေတာ့ လုပ္ငန္းသုံး သဲမ်ားျဖစ္ေနၿပီး ဝယ္ထား ရေသာေၾကာင့္ (Opport -unity Cost) မ်ား ပါဝင္ေန၍ ျဖစ္သည္။ ဆာဟာရ သဲကႏၲာရ အတြင္းရွိ သဲမ်ား ကုိေတာ့ သဘာဝအတုိင္း ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ အခမဲ့ ကုန္စည္ဟု သတ္မွတ္ေသာ သေဘာ ျဖစ္သည္။ သဘာဝ အတုိင္း ရွိေန ေသးေသာေၾကာင့္ လည္းေကာင္း၊ အသုံး မျပဳေသးေသာေၾကာင့္ လည္းေကာင္း သတ္မွတ္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ထုိဆာဟာရမွ သဲမ်ားကုိ သယ္ယူၿပီး ေဆာက္လုပ္ေရး အတြက္ သုံးမည္ဆုိလွ်င္ ယင္းကုိ အခမဲ့ကုန္စည္ဟု မေခၚဆုိ ႏုိင္ေတာ့ပါ။ Opportunity Cost ပါေနၿပီျဖစ္၍ Economic Goods ျဖစ္သြား ပါလိမ့္မည္။ ယင္း သည္ပင္လွ်င္ ေဘာဂေဗဒ အတြက္ ေတြးဆ စရာမ်ား လာပါသည္။
ဖလွယ္ျခင္း (Exchange) လုံးဝ မရွိေသးေသာ ကုန္စည္မ်ား၊ တစ္နည္း အားျဖင့္ သဘာဝ အတုိင္းရွိေနေသာ ကုန္စည္မ်ားကုိ အခမဲ့ ကုန္စည္ဟု သတ္မွတ္ မည္ ဆုိလွ်င္ စီးပြားေရး ႐ႈေထာင့္ အရကုန္စည္ (Goods) ဟု ေခၚထုိက္၊ မေခၚထုိက္ ေသာ ျပႆနာ ဝင္လာ ပါသည္။ ဥပမာ - သဘာဝအတုိင္း ရွိေနေသာ ေလကုိ အခမဲ့ ကုန္စည္ဟု သတ္မွတ္သည္။ ယင္းေလကုိ အကြၽႏု္ပ္တုိ႔ ႐ွဴေနပါသည္။ ရွဴလုိက္ျခင္းျဖင့္ ယင္းေလသည္ အခမဲ့ မဟုတ္ေတာ့ပါ။ အေၾကာင္းကေတာ့ အကြၽႏု္ပ္တုိ႔ ရွဴလုိက္ ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ေလသည္ အလုိလုိ ႏွာေခါင္းထဲ၊ ပါးစပ္ထဲသုိ႔ တုိးဝင္လာျခင္း မဟုတ္ပါ။ အကြၽႏု္ပ္တုိ႔ ရွဴလုိက္ျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။ ရွဴလုိက္ သည့္အတြက္ အင္အား စုိက္ထုတ္ ရပါသည္။ အင္အား စုိက္ထုတ္ သုံးလုိက္သည့္အတြက္ Exchange ပါသြားသည္။ Exchange ပါသြားလွ်င္ Opportunity Cost လည္း ပါလာပါသည္။ ယင္းေလသည္ အခမဲ့ကုန္စည္ မဟုတ္ေတာ့ပါ။ ထုိသုိ႔ စဥ္းစားလွ်င္ အရာရာတုိင္းသည္ Free Goods ျဖစ္ပါေတာ့ မလား ဟူေသာ အေတြးလည္း ရွိလာ ပါမည္။ Free Goods ျဖစ္ဆဲသာ ရွိေန ေသးလွ်င္လည္း လူတုိ႔အတြက္ အသုံးဝင္မႈ မရွိေသး ေသာ အရာ ကိုလည္း ကုန္စည္ (Goods) ဟု ေခၚမည္ လားဆုိသည့္ စဥ္းစား စရာလည္း ရွိေနပါသည္။
လူ႔ေလာကသည္ အကန္႔အသတ္ျဖင့္သာ တည္ေဆာက္ ထားသည္။ ထုိ အကန္႔အသတ္ သည္ပင္လွ်င္ ရွားပါးမႈ သေဘာကုိ ေဆာင္ ေနပါသည္။ ရွားပါးေသာ သဘာဝ ေၾကာင့္လည္း လူတုိ႔၏ အေတာ မသတ္ႏုိင္ေသာ ဆႏၵကုိ မျဖည့္ဆည္း ႏုိင္ေတာ့ပါ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ တစ္ခု လုိခ်င္လွ်င္ တူညီေသာ ေနာက္တစ္ခုကုိ စြန္႔လႊတ္ လုိက္ရသည္။ The Next Best Alternative Forgone ျဖစ္သည္။ The Next Best သည္ The Second Best မဟုတ္ပါ။ တူလည္း မတူႏုိင္ၾကပါ။ ဥပမာ - လက္ထဲတြင္ ေငြႏွစ္ေထာင္ က်ပ္ရွိမည္ ဆုိပါစုိ႔။ စတိတ္႐ႈိး လက္မွတ္ တစ္ေစာင္ကုိ ၂ဝဝဝိ ျဖစ္သလုိ၊ ဘာဘီက်ဴ လက္မွတ္ တစ္ေစာင္ လည္း ၂ဝဝဝိ ျဖစ္မည္။ အခ်ိန္ကလည္း တစ္ခ်ိန္တည္း က်င္းပမည္။ ေနရာေတာ့ မတူပါ။ ကန္႔သတ္ မႈ အတုိင္းအတာ အရ စတိတ္႐ႈိး ၾကည့္ခ်င္လွ်င္ ဘာဘီက်ဴကုိ လက္လႊတ္ ရမည္ ျဖစ္သည္။ ဘာဘီက်ဴ စားမည္ဆုိပါက စတိတ္႐ႈိးကုိ လက္လႊတ္ ရမည္ျဖစ္သည္။ ယင္းသည္ ေငြ အကန္႔အသတ္ ေၾကာင့္ လည္းေကာင္း၊ အခ်ိန္ အကန္႔ အသတ္ ေၾကာင့္ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ စသည့္ ကန္႔သတ္မႈ မ်ားၾကားမွ ႀကိဳက္ရာႏွင့္ သင့္ရာကုိ ေရြးခ်ယ္ လုိက္ရျခင္း ျဖစ္သည္။ တစ္ခု လုိခ်င္လွ်င္ အျခား တူညီေသာ အရာ တစ္ခုကုိ စြန္႔လႊတ္ လိုက္ရေသာ သေဘာ ရွိေသာ္လည္း The Next Best ဆုိသည့္ အေတြး ကုိ လူ႔ သဘာဝအရ The Second Best ဟု ဇြတ္ သတ္မွတ္ေလ့ ရွိပါသည္။ စပ်စ္သီး ခ်ဥ္သည့္ ဥပမာ မ်ဳိး ျဖစ္သည္။
အခြင့္အလမ္း စရိတ္ သည္ တန္ရာတန္ေၾကး ေပးဆပ္ရေသာ သေဘာ ရွိပါသည္။ ထုိ တန္ရာတန္ေၾကး ေပးဆပ္မႈ၏ ေနာက္ကြယ္ တြင္လည္း စရိတ္ႏွင့္ အက်ဳိး ဆန္းစစ္ဖုိ႔လည္း လုိပါသည္။ မိမိႏွင့္ လိုက္ဖက္မည့္ အေျခအေနကုိ ရယူရာတြင္ ေပးဆပ္ သင့္သည့္ အခြင့္အလမ္း စရိတ္ကုိလည္း ေပးဆပ္ တတ္ရန္ လုိပါေသးသည္။ အခြင့္အေရး တစ္ခု ရရွိဖုိ႔အတြက္ မတန္မရာ ေပးဆပ္ လုိက္ရ မႈမ်ားလည္း ရွိႏုိင္ပါသည္။
အခ်ဳိ႕ ကလည္း ျပန္ရ ခ်က္မ်ားကုိ တြက္ဆ ၾကရာတြင္ ပုိသာ ေသာ ျပန္ရ ခ်က္ကုိသာ ေမွ်ာ္ကုိး တြက္ဆ ၾကပါသည္။ လူ႔ သဘာဝ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အျပစ္ဟု မဆုိ ႏုိင္ေသာ္လည္း ပုိသာ ေသာ ျပန္ရခ်က္ ျဖစ္ မျဖစ္ ေတာ ့ဆန္းစစ္ရန္ လုိပါသည္။ Opportunity Cost သေဘာအရ ဆန္းစစ္မည္ဆုိပါက တူညီေသာ ေပးဆပ္မႈ မ်ားႏွင့္ တူညီေသာ ရယူမႈ မ်ားသာ ျဖစ္ေန တတ္ပါသည္။ သာသည္ ဟု ထင္ေန ၾကသူမ်ား လည္း မသာၾကပါ၊ နာသည္ ဟု ထင္ ေနၾကသူမ်ားလည္း ... မနာၾကပါ။ သဘာဝ တရားသည္ မွ်တပါသည္။
ဥပမာ - ရသင့္သည္ ဟု ထင္ထားေသာ ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ ျဖစ္မလာ ေသာအခါ နာသည္ဟု ထင္ၾကပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ ေပးဆပ္ လုိက္ေသာ၊ တူညီ သည္ဟု ထင္ထား ေသာ စြန္႔လႊြတ္မႈ အခြင့္အလမ္း စရိတ္ (Opportunity Cost) သည္ တူညီ သည္ မညီ သည္ ကုိေတာ့ စဥ္းစား ရန္ ေမ့ေန တတ္ပါသည္။ လူသည္ ျပန္ရ တာေလာက္သာ ၾကည့္တတ္ သည္။ ေပးလုိက္ သည္ကုိေတာ့ မ်ားပင္ မ်ားေန ေသးသည္ဟု ထင္တတ္ ၾကသည္။ အမွန္အားျဖင့္ ထုိမွ် ရင္းႏွီး ထားသည့္ အတြက္ေၾကာင့္သာ ထုိသုိ႔ ျပန္ရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ အခြင့္အလမ္း စရိတ္ သေဘာ နားလည္လွ်င္ ေက်နပ္ ႏုိင္ၾကပါသည္။
အခြင့္အလမ္း ႏွင့္ ပတ္သက္ လာလွ်င္ ရယူ ပုိင္ဆုိင္ျခင္း အတြက္ ေပးဆပ္ျခင္း မွ အေျခ တည္ပါသည္။ ေပးမွ ရေသာ သေဘာ ရွိပါသည္။ ရမွ ေပးမွာေပါ့ ဟူေသာ သေဘာသည္ မေသခ်ာ မေရရာ ေသာ သေဘာျဖစ္သည္။ Give and Take ဆုိေသာ စကားကုိသာ သုံးၾကသည္။ Take and Give ဟူေသာ စကားကုိမူ ကား သုံးခဲသည္။ ဥပမာ - ေက်ာင္းသား တစ္ဦးသည္ တကၠသိုလ္ တက္ေရာက္ ပညာ သင္ၾကားမည္ ဆုိပါစုိ႔။ ယင္း အတြက္ေတာ ့အရင္ ေပးဆပ္မႈ ရွိရ မည္ျဖစ္သည္။ ေပးဆပ္မႈ မ်ားကား အျခား သုံးစြဲမည့္ေငြမ်ားကုိ တကၠသုိလ္ ပညာေရး အတြက္ သုံးစဲြ လုိက္ရမည္ ျဖစ္သည္။ အေပ်ာ္အပါး ထက္ စာကုိ တစုိက္မတ္မတ္ ႀကိဳးစား ရမည္ျဖစ္သည္။ အခ်ိန္ကိုလည္း ပညာေရး အတြက္ တန္ဖုိးထားၿပီး သုံးစြဲ ရမည္ ျဖစ္သည္။ ထုိသုိ႔ မွန္မွန္ ေပးဆပ္ လုိက္သည္ႏွင့္အမွ် ျပန္ရခ်က္ သည္လည္း မွန္လာမည္ ျဖစ္သည္။ အခြင့္အလမ္း စရိတ္သေဘာ သည္ ညာ၍ မရပါ။ တူေသာ အက်ဳိးကုိ ေပးမည္ ဆုိသည္ကား အခြင့္အလမ္း စရိတ္ သေဘာျဖစ္သည္။ အခြင့္အလမ္း စရိတ္သေဘာသည္ အရာရာတြင္ ရွိသည္။ လူမႈေရး နယ္ပယ္တြင္ အေရးႀကီး သည္။ အခြင့္အလမ္း စရိတ္ သေဘာကုိ လႊဲေရွာင္၍ မရႏုိင္ပါ။ လူႀကီးလူေကာင္း ျဖစ္လာသူမ်ား၊ အမ်ားက ၾကည္ညိဳ ေလးစားျခင္း ခံရ သူမ်ား လည္း အမ်ားအတြက္ အနစ္နာခံမႈမ်ား၊ ေတာ္တည့္ မွန္ကန္ ေျဖာင့္မတ္မႈမ်ား ကုိ ျပဳလုပ္ခဲ့ၾက ျခင္းေၾကာင့္ သာ ျဖစ္လာ ရေသာ သေဘာ ရွိပါသည္။ လူတုိ႔သည္ လူအခ်င္းခ်င္း အလကား အထင္ႀကီးေလ့ မရွိပါ။
ထုိ႔ေၾကာင့္ အခြင့္အလမ္း (Opportunity) ထက္ အခြင့္အလမ္း စရိတ္ (Opportunity Cost) က ပုိ အေရးႀကီး ပါသည္။ ရယူျခင္း မ်ားသည္ ေပးဆပ္ျခင္း မွသာ ျဖစ္ေပၚပါသည္။ ေပးဆပ္ျခင္း မရွိေသာ ရယူျခင္းမ်ား ဘဝတြင္ ရွိခဲ့ပါမူ ျပန္လည္ ဆန္းစစ္ သင့္ပါသည္။ ေပးဆပ္မႈ မ်ား ရွိတတ္ ပါသည္။ ေပးဆပ္ လုိက္ရေသာ အေျခအေန မ်ားကုိ မိမိ ကိုယ္တုိင္ မသိေသးေသာ အေျခအေန ေၾကာင့္သာ ျဖစ္သည္။ ဆန္းစစ္ ႏုိင္မႈ၊ သုံးသပ္ႏုိင္မႈ၊ ဆင္ျခင္တုံတရား နည္းသူမ်ားတြင္ ျဖစ္တတ္ ပါသည္။
အခြင့္အလမ္း ႏွင့္ အခြင့္အလမ္း စရိတ္ သေဘာကုိ လူတုိ႔ မွန္ကန္စြာ သုံးသပ္ ႏုိင္ရန္အတြက္ လူတုိ႔၏ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ား ပီျပင္ရန္လည္း အေရးႀကီး ပါသည္။ Rational Expectations မ်ား ဟု ေခၚႏုိင္ ပါသည္။ အျမင္မွန္ တတ္ ေစရန္လည္း အမွန္ျမင္ ႏုိင္ေသာ ဘဝမ်ဳိးမ်ား ရွိရမည္ ျဖစ္သည္။ ထုိသုိ႔ေသာ ဘဝမ်ဳိးမ်ားတြင္ လူတုိ႔သည္ မည္သည့္ အရာမ်ားကုိ စြန္႔လႊတ္ အနစ္နာခံၿပီး မည္သည့္အရာမ်ားကုိ ရယူ ပုိင္ဆုိင္ ၾကမည္ကုိ စဥ္းစား ဆုံးျဖတ္ လာၾကမည ္ျဖစ္သည္။ သူတုိ႔၏ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ပန္းတုိင္ မ်ားသည္ ပီျပင္ ေနရမည္ ျဖစ္သည္။ တံလွ်ပ္မ်ား ၾကားတြင္ ေနထုိင္ေသာ ဘဝ မ်ဳိးမ်ားတြင္ လူတုိ႔သည္ အခြင့္အလမ္းကုိ အခြင့္အလမ္း စရိတ္ျဖင့္ ရယူရန္ စဥ္းစား ခဲၾက ပါသည္။ အခြင့္အလမ္း စရိတ္ မရွိဘဲႏွင့္ အခြင့္အလမ္းမ်ား ရယူရန္ ႀကိဳးစား ရမည္ျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း ထုိ ရယူ လုိက္သည့္ အခြင့္အလမ္း မ်ား သည္ပင္လွ်င္ အခြင့္အလမ္းစရိတ္ မွ မလြတ္ႏုိင္ပါ။ မိမိ ေပးဆပ္ လိုက္ရေသာ အခြင့္အလမ္း စရိတ္ကို မိမိ ကုိယ္တုိင္ မသိေသး ေသာေၾကာင့္သာ ျဖစ္ပါသည္။
၂၀၀၅ ခုႏွစ္၊ စက္တင္ဘာ လ (၁၃) ရက္ေန႕ ထုတ္၊ အခြင့္ အလမ္း ဂ်ာနယ္၊ အမွတ္စဥ္ (၁) မွ ဆရာ ေဒါက္တာ ေမာင္ေမာင္စိုး (ေဘာဂေဗဒ) ၏ ေဆာင္းပါး အား ျပန္လည္ ကူးယူ ေဖၚျပပါသည္။
သယံဇာတ မ်ားသည္ အကန္႔အသတ္ ရွိသည္။ သဘာဝ သယံဇာတ ပင္ျဖစ္ေစ၊ အရင္းအႏွီး မ်ားပင္ျဖစ္ေစ၊ လူ႔စြမ္းအား မ်ားပင္ျဖစ္ေစ အကန္႔အသတ္ ရွိသည္။ ေနေရာင္ ပင္ျဖစ္ေစ ေန႔အခ်ိန္ တြင္သာ ရရွိ တတ္သည္။ ေလ သည္လည္း ထုိ႔အတူပင္ ျဖစ္သည္။ ကမၻာ ေျမျပင္ အထက္ ပုိေရာက္ ေလေလ၊ ေလထု ပါးလႊာ လာေလေလ ျဖစ္သည္။ ေတာေတာင္ ပင္လယ္ မ်ားသည္လည္း အကန္႔အသတ္ ရွိသည္။ ထုိ သယံဇာတမ်ားကုိ ဖန္တီး ျပဳျပင္ျခင္းမွ ျဖစ္ေစ၊ သဘာဝ အတုိင္း ျဖစ္ေစ လူတုိ႔ အတြက္ အသုံးဝင္မႈ ျဖစ္ေစသည္။ လူတုိ႔၏ လုိအင္ ဆႏၵမ်ားကုိ ျဖည့္ဆည္း ေပးသည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း လူ႔ဆႏၵကား အေတာ မသတ္ေသာ သေဘာ ရွိသည္။ လူ႔အလုိကုိ နတ္ မလုိက္ႏုိင္ ေလာက္ေအာင္ မ်ားလွသည္။ လုိတုိင္း ရသည့္ ပေဒသာပင္ ဆုိသည္ကား ပုံျပင္သာ ျဖစ္သည္။ ရေလ လုိေလ အုိတေစၦ ဆုိေသာ စကားလည္း ရွိပါသည္။
ပေဒသာပင္ ရွိလွ်င္လည္း လူ႔ဘဝသည္ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းမည္ မထင္။ လုိတုိင္း ရေသာ ဘဝသည္ အမွန္တကယ္ ျဖစ္လာမည္ ဆုိပါက စိတ္ညစ္ ရမည္ ျဖစ္သည္။ လုိတုိင္း မရေသာ ဘဝ ကေတာ့ ပုိဆုိးပါသည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း လုိတိုင္း မရေသာ ဘဝတြင္ပင္ အရာရာကုိ ေျပလည္ေအာင္ ျပဳျပင္ ေနထုိင္ ရျခင္းသည္ ပင္လွ်င္ လူ႔ဘဝ ပင္ျဖစ္သည္။ ထုိသုိ႔ေသာ လူ႔ဘဝတြင္ အခြင့္အလမ္း စရိတ္မ်ားႏွင့္သာ လည္ပတ္ ေနေသာ သေဘာ ရွိပါသည္။
အခြင့္အလမ္း စရိတ္ႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ေဝါဟာရအခ်ဳိ႕ကုိ တင္ျပလုိပါသည္။ ေဘာဂေဗဒတြင္ စီးပြားေရး ကုန္စည္ (Economic Goods) ႏွင့္ အခမဲ့ ကုန္စည္ (Free Goods) ဆုိၿပီး သတ္မွတ္ ထားပါသည္။ (Economic Goods) မ်ားသည္ အခြင့္အလမ္း စရိတ္ ပါဝင္ေသာ ကုန္စည္ မ်ားကုိ ဆုိလုိၿပီး၊ (Free Goods) မ်ား ကုိေတာ့ အခြင့္အလမ္း စရိတ္ မပါဝင္ေသာ ကုန္စည္မ်ဳိးကုိ ဆုိလုိသည္ဟု အဓိပၸာယ္ ဖြင့္ဆုိ ထားပါသည္။ ဥပမာ ေဆာက္လုပ္ေရး လုပ္ငန္းတြင္ ပုံထားေသာ သဲမ်ားကုိ စီးပြားေရး ကုန္စည္မ်ား ဟု သတ္မွတ္ ပါသည္။ အေၾကာင္း ကေတာ့ လုပ္ငန္းသုံး သဲမ်ားျဖစ္ေနၿပီး ဝယ္ထား ရေသာေၾကာင့္ (Opport -unity Cost) မ်ား ပါဝင္ေန၍ ျဖစ္သည္။ ဆာဟာရ သဲကႏၲာရ အတြင္းရွိ သဲမ်ား ကုိေတာ့ သဘာဝအတုိင္း ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ အခမဲ့ ကုန္စည္ဟု သတ္မွတ္ေသာ သေဘာ ျဖစ္သည္။ သဘာဝ အတုိင္း ရွိေန ေသးေသာေၾကာင့္ လည္းေကာင္း၊ အသုံး မျပဳေသးေသာေၾကာင့္ လည္းေကာင္း သတ္မွတ္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ထုိဆာဟာရမွ သဲမ်ားကုိ သယ္ယူၿပီး ေဆာက္လုပ္ေရး အတြက္ သုံးမည္ဆုိလွ်င္ ယင္းကုိ အခမဲ့ကုန္စည္ဟု မေခၚဆုိ ႏုိင္ေတာ့ပါ။ Opportunity Cost ပါေနၿပီျဖစ္၍ Economic Goods ျဖစ္သြား ပါလိမ့္မည္။ ယင္း သည္ပင္လွ်င္ ေဘာဂေဗဒ အတြက္ ေတြးဆ စရာမ်ား လာပါသည္။
ဖလွယ္ျခင္း (Exchange) လုံးဝ မရွိေသးေသာ ကုန္စည္မ်ား၊ တစ္နည္း အားျဖင့္ သဘာဝ အတုိင္းရွိေနေသာ ကုန္စည္မ်ားကုိ အခမဲ့ ကုန္စည္ဟု သတ္မွတ္ မည္ ဆုိလွ်င္ စီးပြားေရး ႐ႈေထာင့္ အရကုန္စည္ (Goods) ဟု ေခၚထုိက္၊ မေခၚထုိက္ ေသာ ျပႆနာ ဝင္လာ ပါသည္။ ဥပမာ - သဘာဝအတုိင္း ရွိေနေသာ ေလကုိ အခမဲ့ ကုန္စည္ဟု သတ္မွတ္သည္။ ယင္းေလကုိ အကြၽႏု္ပ္တုိ႔ ႐ွဴေနပါသည္။ ရွဴလုိက္ျခင္းျဖင့္ ယင္းေလသည္ အခမဲ့ မဟုတ္ေတာ့ပါ။ အေၾကာင္းကေတာ့ အကြၽႏု္ပ္တုိ႔ ရွဴလုိက္ ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ေလသည္ အလုိလုိ ႏွာေခါင္းထဲ၊ ပါးစပ္ထဲသုိ႔ တုိးဝင္လာျခင္း မဟုတ္ပါ။ အကြၽႏု္ပ္တုိ႔ ရွဴလုိက္ျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။ ရွဴလုိက္ သည့္အတြက္ အင္အား စုိက္ထုတ္ ရပါသည္။ အင္အား စုိက္ထုတ္ သုံးလုိက္သည့္အတြက္ Exchange ပါသြားသည္။ Exchange ပါသြားလွ်င္ Opportunity Cost လည္း ပါလာပါသည္။ ယင္းေလသည္ အခမဲ့ကုန္စည္ မဟုတ္ေတာ့ပါ။ ထုိသုိ႔ စဥ္းစားလွ်င္ အရာရာတုိင္းသည္ Free Goods ျဖစ္ပါေတာ့ မလား ဟူေသာ အေတြးလည္း ရွိလာ ပါမည္။ Free Goods ျဖစ္ဆဲသာ ရွိေန ေသးလွ်င္လည္း လူတုိ႔အတြက္ အသုံးဝင္မႈ မရွိေသး ေသာ အရာ ကိုလည္း ကုန္စည္ (Goods) ဟု ေခၚမည္ လားဆုိသည့္ စဥ္းစား စရာလည္း ရွိေနပါသည္။
လူ႔ေလာကသည္ အကန္႔အသတ္ျဖင့္သာ တည္ေဆာက္ ထားသည္။ ထုိ အကန္႔အသတ္ သည္ပင္လွ်င္ ရွားပါးမႈ သေဘာကုိ ေဆာင္ ေနပါသည္။ ရွားပါးေသာ သဘာဝ ေၾကာင့္လည္း လူတုိ႔၏ အေတာ မသတ္ႏုိင္ေသာ ဆႏၵကုိ မျဖည့္ဆည္း ႏုိင္ေတာ့ပါ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ တစ္ခု လုိခ်င္လွ်င္ တူညီေသာ ေနာက္တစ္ခုကုိ စြန္႔လႊတ္ လုိက္ရသည္။ The Next Best Alternative Forgone ျဖစ္သည္။ The Next Best သည္ The Second Best မဟုတ္ပါ။ တူလည္း မတူႏုိင္ၾကပါ။ ဥပမာ - လက္ထဲတြင္ ေငြႏွစ္ေထာင္ က်ပ္ရွိမည္ ဆုိပါစုိ႔။ စတိတ္႐ႈိး လက္မွတ္ တစ္ေစာင္ကုိ ၂ဝဝဝိ ျဖစ္သလုိ၊ ဘာဘီက်ဴ လက္မွတ္ တစ္ေစာင္ လည္း ၂ဝဝဝိ ျဖစ္မည္။ အခ်ိန္ကလည္း တစ္ခ်ိန္တည္း က်င္းပမည္။ ေနရာေတာ့ မတူပါ။ ကန္႔သတ္ မႈ အတုိင္းအတာ အရ စတိတ္႐ႈိး ၾကည့္ခ်င္လွ်င္ ဘာဘီက်ဴကုိ လက္လႊတ္ ရမည္ ျဖစ္သည္။ ဘာဘီက်ဴ စားမည္ဆုိပါက စတိတ္႐ႈိးကုိ လက္လႊတ္ ရမည္ျဖစ္သည္။ ယင္းသည္ ေငြ အကန္႔အသတ္ ေၾကာင့္ လည္းေကာင္း၊ အခ်ိန္ အကန္႔ အသတ္ ေၾကာင့္ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ စသည့္ ကန္႔သတ္မႈ မ်ားၾကားမွ ႀကိဳက္ရာႏွင့္ သင့္ရာကုိ ေရြးခ်ယ္ လုိက္ရျခင္း ျဖစ္သည္။ တစ္ခု လုိခ်င္လွ်င္ အျခား တူညီေသာ အရာ တစ္ခုကုိ စြန္႔လႊတ္ လိုက္ရေသာ သေဘာ ရွိေသာ္လည္း The Next Best ဆုိသည့္ အေတြး ကုိ လူ႔ သဘာဝအရ The Second Best ဟု ဇြတ္ သတ္မွတ္ေလ့ ရွိပါသည္။ စပ်စ္သီး ခ်ဥ္သည့္ ဥပမာ မ်ဳိး ျဖစ္သည္။
အခြင့္အလမ္း စရိတ္ သည္ တန္ရာတန္ေၾကး ေပးဆပ္ရေသာ သေဘာ ရွိပါသည္။ ထုိ တန္ရာတန္ေၾကး ေပးဆပ္မႈ၏ ေနာက္ကြယ္ တြင္လည္း စရိတ္ႏွင့္ အက်ဳိး ဆန္းစစ္ဖုိ႔လည္း လုိပါသည္။ မိမိႏွင့္ လိုက္ဖက္မည့္ အေျခအေနကုိ ရယူရာတြင္ ေပးဆပ္ သင့္သည့္ အခြင့္အလမ္း စရိတ္ကုိလည္း ေပးဆပ္ တတ္ရန္ လုိပါေသးသည္။ အခြင့္အေရး တစ္ခု ရရွိဖုိ႔အတြက္ မတန္မရာ ေပးဆပ္ လုိက္ရ မႈမ်ားလည္း ရွိႏုိင္ပါသည္။
အခ်ဳိ႕ ကလည္း ျပန္ရ ခ်က္မ်ားကုိ တြက္ဆ ၾကရာတြင္ ပုိသာ ေသာ ျပန္ရ ခ်က္ကုိသာ ေမွ်ာ္ကုိး တြက္ဆ ၾကပါသည္။ လူ႔ သဘာဝ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အျပစ္ဟု မဆုိ ႏုိင္ေသာ္လည္း ပုိသာ ေသာ ျပန္ရခ်က္ ျဖစ္ မျဖစ္ ေတာ ့ဆန္းစစ္ရန္ လုိပါသည္။ Opportunity Cost သေဘာအရ ဆန္းစစ္မည္ဆုိပါက တူညီေသာ ေပးဆပ္မႈ မ်ားႏွင့္ တူညီေသာ ရယူမႈ မ်ားသာ ျဖစ္ေန တတ္ပါသည္။ သာသည္ ဟု ထင္ေန ၾကသူမ်ား လည္း မသာၾကပါ၊ နာသည္ ဟု ထင္ ေနၾကသူမ်ားလည္း ... မနာၾကပါ။ သဘာဝ တရားသည္ မွ်တပါသည္။
ဥပမာ - ရသင့္သည္ ဟု ထင္ထားေသာ ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ ျဖစ္မလာ ေသာအခါ နာသည္ဟု ထင္ၾကပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ ေပးဆပ္ လုိက္ေသာ၊ တူညီ သည္ဟု ထင္ထား ေသာ စြန္႔လႊြတ္မႈ အခြင့္အလမ္း စရိတ္ (Opportunity Cost) သည္ တူညီ သည္ မညီ သည္ ကုိေတာ့ စဥ္းစား ရန္ ေမ့ေန တတ္ပါသည္။ လူသည္ ျပန္ရ တာေလာက္သာ ၾကည့္တတ္ သည္။ ေပးလုိက္ သည္ကုိေတာ့ မ်ားပင္ မ်ားေန ေသးသည္ဟု ထင္တတ္ ၾကသည္။ အမွန္အားျဖင့္ ထုိမွ် ရင္းႏွီး ထားသည့္ အတြက္ေၾကာင့္သာ ထုိသုိ႔ ျပန္ရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ အခြင့္အလမ္း စရိတ္ သေဘာ နားလည္လွ်င္ ေက်နပ္ ႏုိင္ၾကပါသည္။
အခြင့္အလမ္း ႏွင့္ ပတ္သက္ လာလွ်င္ ရယူ ပုိင္ဆုိင္ျခင္း အတြက္ ေပးဆပ္ျခင္း မွ အေျခ တည္ပါသည္။ ေပးမွ ရေသာ သေဘာ ရွိပါသည္။ ရမွ ေပးမွာေပါ့ ဟူေသာ သေဘာသည္ မေသခ်ာ မေရရာ ေသာ သေဘာျဖစ္သည္။ Give and Take ဆုိေသာ စကားကုိသာ သုံးၾကသည္။ Take and Give ဟူေသာ စကားကုိမူ ကား သုံးခဲသည္။ ဥပမာ - ေက်ာင္းသား တစ္ဦးသည္ တကၠသိုလ္ တက္ေရာက္ ပညာ သင္ၾကားမည္ ဆုိပါစုိ႔။ ယင္း အတြက္ေတာ ့အရင္ ေပးဆပ္မႈ ရွိရ မည္ျဖစ္သည္။ ေပးဆပ္မႈ မ်ားကား အျခား သုံးစြဲမည့္ေငြမ်ားကုိ တကၠသုိလ္ ပညာေရး အတြက္ သုံးစဲြ လုိက္ရမည္ ျဖစ္သည္။ အေပ်ာ္အပါး ထက္ စာကုိ တစုိက္မတ္မတ္ ႀကိဳးစား ရမည္ျဖစ္သည္။ အခ်ိန္ကိုလည္း ပညာေရး အတြက္ တန္ဖုိးထားၿပီး သုံးစြဲ ရမည္ ျဖစ္သည္။ ထုိသုိ႔ မွန္မွန္ ေပးဆပ္ လုိက္သည္ႏွင့္အမွ် ျပန္ရခ်က္ သည္လည္း မွန္လာမည္ ျဖစ္သည္။ အခြင့္အလမ္း စရိတ္သေဘာ သည္ ညာ၍ မရပါ။ တူေသာ အက်ဳိးကုိ ေပးမည္ ဆုိသည္ကား အခြင့္အလမ္း စရိတ္ သေဘာျဖစ္သည္။ အခြင့္အလမ္း စရိတ္သေဘာသည္ အရာရာတြင္ ရွိသည္။ လူမႈေရး နယ္ပယ္တြင္ အေရးႀကီး သည္။ အခြင့္အလမ္း စရိတ္ သေဘာကုိ လႊဲေရွာင္၍ မရႏုိင္ပါ။ လူႀကီးလူေကာင္း ျဖစ္လာသူမ်ား၊ အမ်ားက ၾကည္ညိဳ ေလးစားျခင္း ခံရ သူမ်ား လည္း အမ်ားအတြက္ အနစ္နာခံမႈမ်ား၊ ေတာ္တည့္ မွန္ကန္ ေျဖာင့္မတ္မႈမ်ား ကုိ ျပဳလုပ္ခဲ့ၾက ျခင္းေၾကာင့္ သာ ျဖစ္လာ ရေသာ သေဘာ ရွိပါသည္။ လူတုိ႔သည္ လူအခ်င္းခ်င္း အလကား အထင္ႀကီးေလ့ မရွိပါ။
ထုိ႔ေၾကာင့္ အခြင့္အလမ္း (Opportunity) ထက္ အခြင့္အလမ္း စရိတ္ (Opportunity Cost) က ပုိ အေရးႀကီး ပါသည္။ ရယူျခင္း မ်ားသည္ ေပးဆပ္ျခင္း မွသာ ျဖစ္ေပၚပါသည္။ ေပးဆပ္ျခင္း မရွိေသာ ရယူျခင္းမ်ား ဘဝတြင္ ရွိခဲ့ပါမူ ျပန္လည္ ဆန္းစစ္ သင့္ပါသည္။ ေပးဆပ္မႈ မ်ား ရွိတတ္ ပါသည္။ ေပးဆပ္ လုိက္ရေသာ အေျခအေန မ်ားကုိ မိမိ ကိုယ္တုိင္ မသိေသးေသာ အေျခအေန ေၾကာင့္သာ ျဖစ္သည္။ ဆန္းစစ္ ႏုိင္မႈ၊ သုံးသပ္ႏုိင္မႈ၊ ဆင္ျခင္တုံတရား နည္းသူမ်ားတြင္ ျဖစ္တတ္ ပါသည္။
အခြင့္အလမ္း ႏွင့္ အခြင့္အလမ္း စရိတ္ သေဘာကုိ လူတုိ႔ မွန္ကန္စြာ သုံးသပ္ ႏုိင္ရန္အတြက္ လူတုိ႔၏ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ား ပီျပင္ရန္လည္း အေရးႀကီး ပါသည္။ Rational Expectations မ်ား ဟု ေခၚႏုိင္ ပါသည္။ အျမင္မွန္ တတ္ ေစရန္လည္း အမွန္ျမင္ ႏုိင္ေသာ ဘဝမ်ဳိးမ်ား ရွိရမည္ ျဖစ္သည္။ ထုိသုိ႔ေသာ ဘဝမ်ဳိးမ်ားတြင္ လူတုိ႔သည္ မည္သည့္ အရာမ်ားကုိ စြန္႔လႊတ္ အနစ္နာခံၿပီး မည္သည့္အရာမ်ားကုိ ရယူ ပုိင္ဆုိင္ ၾကမည္ကုိ စဥ္းစား ဆုံးျဖတ္ လာၾကမည ္ျဖစ္သည္။ သူတုိ႔၏ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ပန္းတုိင္ မ်ားသည္ ပီျပင္ ေနရမည္ ျဖစ္သည္။ တံလွ်ပ္မ်ား ၾကားတြင္ ေနထုိင္ေသာ ဘဝ မ်ဳိးမ်ားတြင္ လူတုိ႔သည္ အခြင့္အလမ္းကုိ အခြင့္အလမ္း စရိတ္ျဖင့္ ရယူရန္ စဥ္းစား ခဲၾက ပါသည္။ အခြင့္အလမ္း စရိတ္ မရွိဘဲႏွင့္ အခြင့္အလမ္းမ်ား ရယူရန္ ႀကိဳးစား ရမည္ျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း ထုိ ရယူ လုိက္သည့္ အခြင့္အလမ္း မ်ား သည္ပင္လွ်င္ အခြင့္အလမ္းစရိတ္ မွ မလြတ္ႏုိင္ပါ။ မိမိ ေပးဆပ္ လိုက္ရေသာ အခြင့္အလမ္း စရိတ္ကို မိမိ ကုိယ္တုိင္ မသိေသး ေသာေၾကာင့္သာ ျဖစ္ပါသည္။
၂၀၀၅ ခုႏွစ္၊ စက္တင္ဘာ လ (၁၃) ရက္ေန႕ ထုတ္၊ အခြင့္ အလမ္း ဂ်ာနယ္၊ အမွတ္စဥ္ (၁) မွ ဆရာ ေဒါက္တာ ေမာင္ေမာင္စိုး (ေဘာဂေဗဒ) ၏ ေဆာင္းပါး အား ျပန္လည္ ကူးယူ ေဖၚျပပါသည္။
ဒီပိုစ္အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ စာေရးသူကိုေရာ ပိုစ္တင္ေပးတဲ့ ကိုၾကီးစိုးထက္ကိုေရာ... ေက်းဇူးပါ :)
ReplyDelete